WYŚNIONE 3 (III CZĘŚĆ)

III część - 16 wrzesień (Gone in Sixty Seconds na TVN z piękną blond Angeliną Jolie)

Liliom. Blok Pierwszy.

Tysiąc sto osiem kilometrów od granicy.

Liliom była najstarszą córką, dlatego spadło na nią najwięcej obowiązków. W prawdzie miała jedynie siedemnaście lat i gdyby jej rodzicie byli w pełni sił, mogłaby poświęcić więcej czasu na rozrywkę. Mimo wszystko była pracowitą dziewczyną. Pracowała od bladego świtu, aż po zmierzch. Wprawdzie powinna zajmować się tylko pracami dla kobiet, ale jej hart ducha i twardy charakter pozwalały na łapanie się męskich robót. Jako dziewczyna mogła się pochwalić, że potrafi naprawić samochód lub wymienić cieknący kran.

We blokowej wspólnocie nie było osoby, która by jej nie znała. Jedni mówili, że taka mocna psychika, to plus, a inni nazywali to po prostu tupetem i wrodzoną bezczelnością. Jej imię równocześnie do niej pasowało i nie pasowało. Pasowało do niej pod względem jej urody, była piękna jak czarna lilia. Jednak nie odpowiadała do niej delikatność tego kwiatu. Trzeba było się ostro wysilić, żeby skrzywdzić tą dziewczynę. Nawet chłopcy w jej wieku bali się do niej zagadać.

-Przejdzie jej. Zobaczycie, przejdzie jej. – Usprawiedliwiał córkę ojciec przed sąsiadami i „domownikami”.

-Jeśli nie, to nikogo sobie nie znajdzie.  – Włączyła się do rozmowy matka.

-Właśnie! Właśnie! Zostanie starą bezdzietną babą! – wołał któryś z jej braci. Matka natychmiast przegoniła go z kuchni szmatą.

Liliom siedziała w audytorium – tak nazywano wspólny pokój z telewizorem i długim drewnianym stołem, z uśmiechem pod nosem i przysłuchiwała się rozmowie swojej rodziny. Czytała książkę – a raczej udawała, żeby nie wdać się w niepotrzebną rozmowę z pastorem i jego żoną. Siedzieli naprzeciwko. Już i tak słyszała w głowie ich pouczające brednie o tym, że dziewczyna w jej wieku powinna rozglądać się za kawalerem i że kobiecie (tak, uważali, że siedemnastolatka to już kobieta) nie przystoi wykonywanie męskich robót. Toż to wstyd! Lubiła ich, ale gdy zaczynali swoją litanię – miała ochotę dowiedzieć się, gdzie raki zimują. W jej mniemaniu miała jeszcze mnóstwo czasu, żeby znaleźć sobie odpowiedniego życiowego partnera. Ojciec ją rozumiał jako jedyny. Mimo, że był najcięższą kulą u nogi rodziny – jeździł na wózku, wszyscy mieli dla niego wrodzony szacunek i nie obwiniali go za jego bezużyteczność. Matce – niegdyś sanitariuszka na froncie, z biegiem lat brakowało cierpliwości. Często wpadała w złość i krzyczała na swoje pociechy, ale to nie tak, że ich nie kochała. Kochała swoich czterech synów i córkę, dlatego krzyczała. Chciała ich przyzwyczaić, że świat jest paskudny, a ludzie jeszcze gorsi. Ten pesymizm odziedziczyła po niej Liliom.

Dziewczyna pamiętała ten dzień, w którym wszystko się zaczęło. Miała zaledwie siedem lat, ale postrzegała i rozumiała więcej niż rówieśnicy w jej wieku. Rano, gdy się obudziła poczuła, że coś nie gra. W mieszkaniu było zbyt cicho. Zazwyczaj było słychać ciche brzęczenie radia z kuchni, włączony telewizor czy chociażby przejeżdżające za oknem samochody. Wtedy zdołało się dosłyszeć tylko tykanie zegara. Dla małej Lil była to ogromna różnica. Zawsze wesoła atmosfera witała ją po przebudzeniu. Coś było nie tak. Wbiła sobie do głowy, że stało się może coś równie poważnego jak informacja, że zdjęli bajki Disneya z telewizji. Pośpiesznie wygramoliła się z łóżka i zauważyła jeszcze coś dziwniejszego. Jej telefon był wyłączony. Nie potrafiła go włączyć. Dziwne, pomyślała, ładowałam go wieczorem.

Po przejściu do salonu, chwyciła w rączkę pilot i nakierowała go na wiszący telewizor. Właśnie tak zaczynała każdy dzień. Następnie z kuchni mama przynosiła jej śniadanie, mówiąc, że wychodzi do pracy, a tata jest w ogrodzie. Tego dnia nikt jej nie przywitał.

-Telewizor też nienaładowany? – burknęła i cisnęła pilotem za fotel. Kiedy już miała wrócić do swojej sypialni i na nowo zasnąć, bo to pewnie tylko jej się śni, otworzyły się z hukiem drzwi wejściowe.

-Lil! – zawołał tato, rzucając się w stronę swojej córki. – Nic ci nie jest? Spokojnie, wszystko w porządku. – Zaczął ją uspokajać, gdy zauważył, że zaczyna marszczyć brwi ze strachu.

-Na jakiś czas musimy opuścić nasze mieszkanie. – Uśmierzająco, pogładził ją po policzkach. – Ale o nic się nie martw! Nic nie stanie się z twoimi zabawkami! Wszystko zostanie na swoim miejscu. Może weźmiesz sobie na drogę jakąś maskotkę, co?

-Płakałeś? – Ojciec odwrócił twarz, po czym z ociąganiem potrząsnął głową. – Mama jest z twoimi braćmi. Zaraz do nich pójdziemy, tylko coś wezmę.

Przewrócił jej szafę do góry nogami, szukając cieplejszych ubrań. W końcu jakieś znalazł, zrobił z nich rulon i wsadził sobie pod pachę.

-Chodź.

-Dobrze, tato. – Podała mu dłoń, którą zamknął w silnym uścisku. Zbiegając po schodach, czuła się jakby bawili się w którąś z jej gier. Tak było łatwiej.

Na ulicy wpatrywała się w szare niebo, w śpieszących się gdzieś ludzi, panujący ogólny chaos. Najbardziej zaskoczył ją widok czołgów i dziwnie ubranych mężczyzn, którzy wydawali polecenia, takim ludziom jak jej tata. Wielkie groźnie wyglądające pojazdy zasłaniały jej horyzont, a piasek i kurz chciały odnaleźć dostęp do jej oczu, ale w porę przytuliła się w kurtkę od taty.

-Szybciej! Szybciej! Szybciej! – Poganiał żołnierz z karabinem, identycznym jakim bawił się jej kolega w szkole. – Zaraz będą tu samoloty! – Jak na zawołanie, nad głowami wszystkich przeleciały dwa z nich. Narząd słuchu wychwycił charakterystyczny dźwięk – jakby ktoś ekspresowo wypuścił powietrze z materaca.

Biegli. Trzymał ją mocno. Następnie Lil zauważyła jeszcze więcej ludzi. Pierwsze skrzypce grała tutaj panika. Każdy gdzieś biegł, czegoś szukał, krzyczał. Tata Lil również. Po kilku minutach dowiedziała się, jaki był tego powód. Z niedaleko zaparkowanego autobusu wybiegła mama.

-Nareszcie! Kierowca nie chciał już czekać i zagroziłam mu, że go uduszę! – To trwało niespełna sekundę. Tata przekazał Lil i jej rzeczy, a mama wprowadziła ją do busa. Po czym zastygli w krótkim, acz pełnym namiętności pocałunku. W ich oczach czas zwolnił, żeby zatrzymać ten moment jak najdłużej.

Już po chwili, mama Lil usadowiła się obok swoich pociech, a autobus zostawił tatę dawno w tyle. Kobieta starała się objąć wszystkie swoje dzieci z taką samą czułością. Długość ramion jednak jej w tym lekko przeszkadzała. Środek transportu był wypełniony po brzegi matkami z dziećmi.

-Dlaczego telewizor nie działał? – Nie wiedziała, dlaczego zapytała akurat o to. Tyle pytań kłębiło się w jej głowie. – I telefon?

-Widzisz córeczko – Przeczesała jej grzywkę. – panowie, którzy rządzą w naszym kraju zdecydowali, że tak będzie lepiej.

-Ale dlaczego?

-Jakby ci to wyjaśnić, uważali, że będzie to rozpraszać.

-A nie może rozpraszać? – Mama potrząsnęła głową z lekkim uśmiechem.

Jechali już z kilka godzin. Nastał zmierzch. Autobusem uspokajająco trzęsło, co sprzyjało zasypianiu, ale większa część dzieci, nie umiała zasnąć. Mama postanowiła to wykorzystać.

-Gdzie jedziemy? Dlaczego tato nie jedzie z nami? Co robią ci panowie i dlaczego nie może nas rozpraszać telewizor? – Tylko Lili była na tyle odważna, żeby zadawać pytania matce, jej bracia byli zbyt przerażeni. Pytała również w ich imieniu. Pewnie te same pytania pojawiły się w ich umysłach.

-Opowiem wam wszystko, proszę połóżcie się. – Córka i synowie przybrali wygodniejsze pozycje do spania i przytulili się, a to do siebie, a to do mamy.

-Gdy skończę, spróbujecie zasnąć, zgoda? – Zgodzili się bez zastanowienia. Zmęczenie podróżą dawało się już we znaki. Zanim zaczęła, okryła wszystkich ciaśniej kocem.

-Przed nami rozpościera się nowe życie. Zupełnie inne niż w Berlinie. W nim również nie zabraknie waszych ulubionych zabaw, gier, maskotek. A i znajdziecie tam nowych przyjaciół. Dostaniemy nowe mieszkanie. Może nawet ładniejsze, kto wie? Kupimy w końcu tego psa, którego tak bardzo chcieliście. Nie będzie sąsiadki, która ma na niego uczulenie. Będzie mógł z nami spacerować po plaży nad morzem lub w górach. Zależy, które miejsce stanie się naszym celem. Potrzebna jest cierpliwość. Bóg też potrzebował siedem dni, żeby stworzyć świat. My też będziemy potrzebować parunastu dni, tygodni, miesięcy, a może lat, żebyśmy przywykli… Tata do nas dojedzie, gdy pozwolą mu na to ci panowie z czołgów. Starsi chłopcy mają obowiązek bronić swoją ojczyznę. Tak samo, jak bronicie się, przed łaskotaniem, ale oni mają za obowiązek bronienie swoich sióstr i matek, bo jak wiecie dziewczynki są słabsze i szybciej da się je zranić. Mężczyźni, chłopcy zostali stworzeni, po to żeby je ochraniać. Poza nimi zostaje kwestia ojczyzny. Bronią swój ukochany dom, z którym wiążą wiele wspomnień. Tatuś jest takim strażnikiem wspomnień. Strzeże nasz dom i pomagają mu inni tatusiowie. Telewizory i inne urządzenia elektroniczne przez jakiś czas nie będą dostępne. Nastąpiła awaria. Wszyscy w Europie będą musieli na razie zapomnieć, że było coś takiego jak Internet…

Bracia Liliom już prawie zapomnieli, ale w głowie dziewczyny te wspomnienia były wciąż żywe. Odtwarzała je od początku i starała sobie przypomnieć jak najwięcej. Ich mieszkanie, miasto, funkcjonowanie społeczeństwa. Nie żeby za tym tęskniła, ale nie mogła o tym z jakiegoś powodu zapomnieć. Prawie codziennie nawiedzały ją sny o starym życiu. Niektóre z nich były koszmarami i budziła się po nich zlana potem. Zapisywała je wszystkie w zeszycie. Jego okładkę ozdobiła różnymi wzorami i napisami po węgiersku. Oczywiście sam pamiętnik prowadziła również tylko w tym języku. Jej bracia nie mogli przez to go czytać. Rodzicie z początkiem każdego nowego roku, obiecywali sobie, że zaczną ich uczyć ojczystego języka dziadków, ale na przyrzeczeniach się kończyło.

Liliom jako siedmiolatka znała już paręnaście zwrotów, ale jej odpowiednia edukacja rozpoczęła się, gdy osiągnęli cel podróży autobusem. A co stało się celem? Bus wysadził ich na łysej polanie, gdzie rozłożono już ogromne militarne namioty. Nowych „domów” był cały szereg, a szeregów jeszcze więcej. Na dziesięciu się nie kończyło. Wielkie skupiska namiotów przerażało w pierwszej chwili, ale po krótkim czasie, w duszy każdego ewakuowanego pojawiało się usprawiedliwienie: mogło być gorzej. Faktycznie mogło, ale nie były to luksusy. Początki zawsze bywają najgorsze – i tak też było i w tej sytuacji. Kobiety domagały się kontaktu ze swoimi mężczyznami, informacji z frontu i wiele, wiele więcej. Sanitariuszki i samarytanki nie mogły im jednak nic obiecać.

Z tymi samarytankami, to była ciekawa historia. Wzięły się z nikąd – mówili ludzie. Już pierwszego dnia, wyszła taka ze swojego baraku – schludnie ubrana, uczesana i zaczęła przemierzać namioty. Wciąż przetwarzała tą samą historyjkę. Najpierw się przedstawiała (nikt nigdy nie pamiętał jak się nazywała), choć nikt o to nie dbał. Było to bez znaczenia. Maria. Marta. Mira. Jeden czort. Musiała powtarzać opowiastkę, co parę godzin, bo ciągle przyjeżdżały, to nowe transporty.

-Parę godzin temu byłam tak samo, jak wy przestraszona i zagubiona w tym – na pozór strasznym miejscu. Ale pomogły mi kobiety w białym namiocie. – Pozostałe miały barwę moro.

–Dlatego teraz ja chcę wam pomóc! Jesteśmy tutaj bezpieczne, tutaj zaczekamy na koniec wojny. Niemniej jednak niektórzy nie mieli nawet tyle szczęścia, co my. Mówi się, że na wschodzie Europy, ewakuacja została wykonana za późno. Matki, panny, kobiety, słuchajcie: damy sobie radę! Nasi mężczyźni dzielnie walczą o naszą przyszłość! Pomóżmy im tutaj, wychowując ich dzieci na dobrych ludzi. W białych namiotach proszę szukać pomocy, dobrej rady, życzliwego słowa. Jesteśmy, co sto metrów. Proszę przyjdźcie, gdy potrzebujecie rozmowy… Parę godzin temu byłam tak samo, jak wy…

Matka i jej koleżanki mówiły, że to kłamstwo. Samarytanki nie mogły pochodzić z „cywilów”. Były zbyt dobrymi aktorkami. Zakładano, że przysłano je z rządu lub wojska, gdzie mieli właśnie takie opanowane dziewczęta.

Liliom nie miała tam żadnej rozrywki oprócz książki – a zabawy w berka ją nudziły, dlatego zaczęła czytać. W większości były to książki dla dzieci w językach niemieckim i angielskim, ale znalazła również w przekładzie węgierskim. Jej rodzicie przyjechali do Niemiec z Węgier. Nie planowali tam zostać na stałe, ale mogli sobie tam pozwolić na luksusowe życie, dlatego ich emigracja się przeciągnęła.

„Listy z Ziemi” nazywała Lil swój cenny zeszyt. Niestety musiała założyć go na nowo, bo gdzieś go zgubiła, ale przypuszczała kto go ma. Nie miała jednak odwagi, żeby poprosić o zwrot. Mogła przez niego napytać biedy swojej rodzinie. I tak nikt oprócz niej nie mógł go zrozumieć.

Pewnego dnia, Liliom miała dość pracy na polu. Denerwowało ją to ciągłe obserwowanie przez kobiety w jej wieku, które były już zaręczone lub po słowie. Jeszcze do tego dochodziły ją szepty braci i „domowników”. Najchętniej by wyjechała do innego miasta, ale wiedziała, że nie może. Jednak istniała taka opcja. Zebrała się w mig z pola i pognała do swojego wyznaczonego lokum. Tam, przemyła się nieco chłodną wodą i ubrała czyste dość kontrowersyjne ubranie. Dlaczego kontrowersyjne? Bo przypominało męskie.

Szybko pobiegła w stronę lokum, w którym mieszkali wojskowi. Mieściło się tam również biuro od oficera. Na parterze – nie musiała chociaż wspinać się po schodach. W parzyła do środka jak burza.

Oficer Zlatan aż podskoczył na krześle, siedząc za biurkiem.

-Chciałabym zaciągnąć się do wojska. – przemówiła, oparłszy się nadgarstkami o blat mebla.

Mężczyzna posłał jej nierozumiejące spojrzenie.

-Do zawodowego, oczywiście.

-No tak, innego w tej chwili nie mamy. – odparł z lekką impertynencją, jakby wiedział od początku do czego zmierza. – Ale co miałaby pani tam robić?

-To, co wy. – rozwarła ramiona na boki.

-Jak widzi pani – Pochylił się w jej stronę, jakby chciał jej zdradzić jakiś sekret –wszystkie stanowiska są już zajęte.

Liliom nie dawała za wygraną.

-Zna mnie pan. Potrafię wiele. Nie jestem miękką fają. Trzeba się bardzo postarać, żeby mnie złamać. Wychowywałam się z czterema braćmi. A raczej oni wychowywali się ze mną, to ja im robiłam obozy przetrwania. Dam sobie radę nawet w razie wojny. Mogłabym pracować na granicy lub tam gdzie panuje niepokój. Niczego się nie boję.

Oficer pokiwał głową. Rozumiał. Jednak nic nie mógł zrobić z tym fantem.

-Dobrze, rozumiem to wszystko. Aber*…

-Co: aber?! Chodzi o to, że nie jestem pana płci? To się nazywa dyskryminacja!

-Może, ale to co pani sobą przedstawia nasuwa mi tylko na myśl – Przysunął się na niebezpiecznie bliską odległość. – niegdyś popularną ideologię – feminizm! Więc jeśli pani pozwoli, pozwolę pani odejść, nie ponosząc żadnych konsekwencji. Za wyznawanie nurtów ze Starej Europy mógłbym panią wsadzić do więzienia! Niech pani pamięta o mojej łaskawości, bo drugiej takiej szansy nie będzie!

-To jakiś nonsens! – skomentowała, wybiegając z pomieszczenia. Po drodze wpadła na jakiegoś wojskowego, który podpierał ścianę niedaleko wejścia. Czyżby stał tutaj od początku? Liliom skierowała się do lasu. Jedynie tam mogła pobyć sama ze swoimi myślami. Żołnierz odprowadził ją wzrokiem, po czym wmaszerował do biura.

-Offizier, berichte ich für Pflicht.* – zażartował i usiadł.

-Ja, ja*, czasem  nienawidzę tej roboty. – rzucił aluzję do sytuacji sprzed kilku chwili i uśmiechnął się leniwie. Za moment nalał sobie brandy do szklanki.

Zapytał swojego podoficera czy też by się napił, ale ten przecząco pokiwał głową. 

Kilka minut siedzieli w ciszy, którą przerywało mlaskanie Zlatana.

-Kim była ta dziewczyna? – zapytał wojskowy, oparłszy się łokciami o uda.

Oficer przewrócił oczami. Chciał o tym jak najszybciej zapomnieć, a jego kolega kazał mu na nowo o tym przypominać.  

-Ach, jesteś nowy. – westchnął uzmysławiając sobie to odkrycie. – Dlatego ci powiem. To diabeł nie dziewczyna.

Posłał mu porozumiewawcze spojrzenie, po czym oboje wybuchli śmiechem.

-Chłopcy nie chcą mieć z nią nic wspólnego… - Dokończył myśl i kontynuował. –Nazywają ją „Saska”… Ach, ty nie znasz węgierskiego. To znaczy: modliszka. Mówią, że zjada tych, którzy zajdą jej za skórę. – zachichotał. – W takim razie jestem następny w kolejce. Oczywiście to wszystko bzdury, znam jej ojca – zasłużonego weterana, który stracił na wojnie obie nogi. Nic w niej szczególnego poza tym, że pyskata jak diabli! I faktycznie zastępowanie ojca rodziny wychodzi jej na medal.

-Zatem dlaczego jej nie przyjąłeś? – Spytał, po czym szybko dodał w swojej obronie. - Pytam czysto hipotetycznie.

Obrzucił go czujnym wzrokiem.

-Nawet nie chodziło o to, że jest dziewczyną. Mamy zakaz przyjmowania do wojska. Musiałem ją spławić. Nawet gdybym powiedział jej prawdę – nie uwierzyłaby. Na nią działają tylko groźby. – Roześmiał się – Dobra, czas zrobić obchód jak co dnia – Wstał zza biurka.

Wojskowy również podniósł się z krzesła.

-A może mógłbym potowarzyszyć? – zapytał, mając splecione dłonie za plecami. Oficer podniósł brwi z zaskoczenia, ale zgodził się, przepuszczając go w drzwiach jak syna. W końcu i tak musiałby się tego nauczyć.

Obchód codziennie wyglądał tak samo i odbywał się zawsze o tej samej porze. Zaczynał się o szesnastej i trwał do siedemnastej trzydzieści. W ciągu tego czasu wyznaczony żołnierz (w tym przypadku oficer Zlatan z obstawą) musiał zajrzeć do wszystkich klatek schodowych i przypomnieć o godzinie wytchnienia. Wprawdzie była to jedna duża wspólnota, która po prostu posiadała kilka wejść do betonowego tasiemca. Żeby wyrobić się w czasie, korzystali z wojskowego jeepa bez dachu.

Podoficer Winter towarzyszył oficerowi w obchodzie. Zaczęli od klatki najbardziej wysuniętej na północ, po czym zmierzali na południe. Pogoda była wtedy niepewna. Raz padał deszcz, a raz śnieg. Do tego wiał mocny zimny wiatr.

-Chcę to załatwić jak najszybciej. – mruknął Zlatan, gdy podjeżdżali jeepem pod pierwsze wejście.

Przemieszczając się z klatki do klatki, mijali ludzi wracających z pola, pogrążonych jeszcze w pracy czy po prostu zwykłe dzieci, idące ze szkółki (uczyły tam osoby w wieku Liliom). Oczywiście każdy mijany kłaniał się przejeżdżającym wojskowym – albo powinien.

Czas przeznaczony na oględziny mijał szybko. W niektórych lokum przebywali dłużej, w innych krócej. Wszystko zależało od gospodarza i zainicjowanej sytuacji.

-Willkommen!* – Ciężkie wojskowe obuwie załomotało w drewnianą podłogę. Oficer schylił głowę, żeby wejść przez nisko położoną ramę drzwi. Jego warta uczyniła to samo. – Niech żyje Pierwszy Blok!

-Niech żyje Pierwszy Blok! – odpowiedzieli mu zgromadzeni w audytorium (zawsze tam odbywała się wizytacja wojska). W telewizorze był nastawiony program pierwszy, w którym nadawali program kulinarny, jak to w środy. W czwartki były porady ekologa, w piątki porady rolnika. W poniedziałki i wtorki audycje dla dzieci. W soboty puszczali powtórki wszystkiego, co leciało w tygodniu. W niedziele był przedstawiany bilans z całego miesiąca, podawano PKB i inne wiadomości z kraju (czasem i z poza). Oczywiście wystąpienia kanclerza przerywały każdy trwający program. 

-Jak się żyje w tym lokum? – Przysiadł na dębowym taborecie. Podoficer przystanął obok oficera i obserwował całą sytuacje, którą już widział. Była to przedostatnia klatka schodowa.

-Nie narzekamy. – Zza tłumu wyłoniła się dość niska, przekwitła kobieta. Gospodyni. – Robimy ostatnie zapasy na zimę. Musimy przyznać, że jedzenia jest więcej niż w tamtym roku, więc tym bardziej jesteśmy uradowani.

Zlatan pokiwał głową z mądra miną i podparł się na łokciu.

-Dziękuję. Jakieś życzenia? Skargi? – Rozejrzał się po mieszkańcach.

Gospodyni wycofała się z uśmiechem, a na scenę wyłoniła się inna kobieta. Zaczęła dyktować jednemu z żołnierzy, do czego ma pewne uwagi. Co z tego, że za każdym razem miała te same i za każdym razem zapisana kartka lądowała w śmieciach w biurze głównym.

Niespodziewanie przez mur żołnierzy przecisnęła się z trudem jakaś zmoknięta postać. Czarne włosy opadały jej prostymi drutami na ramiona. Woda kapała na podłogę z przemoczonego ubrania. Kilka osób westchnęło, ktoś zachichotał.

-Och, Liliom. – westchnęła gospodyni. – Jak pada, należy schować się pod dachem. Tyle razy ci powtarzałam. Poza tym myślałam, że już wróciłaś… - Złożyła ręce w geście bezradności.

-Idę na górę, mamo. – odparła wymijająco i wbiegła po schodach. Podoficer Winter przyglądał się jej aż do momentu, gdy zniknęła na szczycie schodów.

Po kilku minutach, oficer razem ze swoją wartą opuścili budynek przez jedno z wyjść. Zanim jednak to zrobili, przypomnieli o godzinie wytchnienia i pożegnali się słowami: Niech żyje Pierwszy Blok! Po wyjściu podjechali pod ostatnią klatkę, żeby napić się tam razem z gospodarzem. Dzień się dla nich już skończył.

Liliom usłyszała szybkie miękkie kroki na schodach, a za chwilę skrzypienie desek w podłodze przy jej pokoju.

-Lil? – Mama uchyliła drzwi. Dziewczyna siedziała na ziemi, schowana za łóżkiem. Nawet nie drgnęła. – Tu jesteś. – Usiadła na łóżku. – Wstyd ci, co? Nie powinnaś tego robić. Nie mam tu na myśli żołnierzy, ale powinnaś na to spojrzeć przez pryzmat „domowników”. Dobrze wiesz, że klatki rywalizują ze sobą. Kto lepiej wypadnie bla bla bla. A nasze lokum niestety niezmiennie figuruje na szarym końcu.

-Obchodzi cię to?! – syknęła.

-Nie tym tonem. – pomasowała sobie skroń.

-Przepraszam.

-Hmmm, powiem szczerze, że obchodzi mnie to jak wiadomości z Trzeciego Bloku, ale stanowisko Gospodyni zobowiązuje mnie do zwrócenia ci uwagi, moja panno.

-Bądź choć raz tylko: MAMĄ. – szepnęła Lil z oczami pełnymi łez, gdy jej rodzicielka stanęła w drzwiach z zamiarem wyjścia.

Starsza kobieta potrząsnęła głową.

-Poproś tatę. – Wyszła. Łzy popłynęły szybko i rozpłynęły się pod dłonią jak śnieg na języku.  

Hans Winter. Blok Pierwszy.

Tysiąc sto osiem kilometrów od granicy.

Kochany, drogi, oficerze Hansie,

nie mam pewności czy mnie pan pamięta. Minęło trochę czasu. Za szybko mija wspólne życie. Wstawił się pan za nas. Tzn. za mnie – Katalinę i Ibrahima. Wiem, że zrobił to pan bez publiczności i ten list nie powinien mieć racji bytu, ale musiałam panu podziękować. Odnalazłam pana (było to niełatwe zadanie!). Pomogli mi dobrzy ludzie tacy jak pan. Mam nadzieję, że ten list dojdzie jako prywatny/tajny i tylko pana oczy będą miały do czynienia z zawartymi tutaj słowami. Nie chciałabym ściągnąć na pana niepotrzebne kłopoty. Jest pan dobrym żołnierzem i dobrym człowiekiem. Powtarzam się, przepraszam. Przepraszam również za moje niezbyt schludne pismo. Moja ręka drży z ekscytacji. Zaraz ruszamy dalej. Ibrahim siedzi obok mnie. Wcześniej rozmawiał z jakimiś ludźmi z Drugiego Bloku,  Kraju kwitnącego i pytał ich o drogę.

Mamy za sobą już ponad osiem tysięcy kilometrów. Zamierzamy odnaleźć nasze rodziny, to tłumaczy naszą cały czas trwającą podróż. Mamy tylko nadzieję, że nie zostali wchłonięci do Trzeciego Bloku. Wtedy będziemy musieli znaleźć dobrego ambasadora, który pomoże nam do nich dotrzeć. Na razie myślimy optymistycznie i kierujemy się dalej na południe.

Mieszkańcy tego Bloku przyjęli nas z wielką gościnnością i życzliwością. Dostaliśmy nowe ubrania, coś ciepłego do zjedzenia i mieliśmy się gdzie podziać. Jest ciężko, bo nie mamy zbyt dużo pieniędzy, a jak wiadomo wygoda kosztuje, ale na szczęście mamy siebie. Ibra jest wspaniały. Planujemy wziąć ślub – taki prawdziwy w przyszłym roku. Jest pan zaproszony.

Ludzie tutaj całkowicie się różnią od ludzi pośród których dorastałam. Są bardzo radośni, cieszą się życiem. Zarażają tą swoją energią. Rodziny tutaj są ogromne! Mijamy codziennie miliony dzieci i tysiące brzemiennych kobiet.

  Ostatnio uczestniczyliśmy w ich „święcie tańca”. W środku tygodnia odbywa się wielkie szaleństwo-przyjęcie. Każdy mieszkaniec przynosi na rynek jedzenie, przekąski – co chce i odbywa się konkurs tańca! Żadnych zasad, czysta improwizacja. Słyszałam, że w każdym mieście mają inne święta. Jejku, nie mogę się doczekać jak je poznam. To przyjęcie dało mi się we znaki – moje nogi nie przywykły do całonocnych tańców, ale i tak był to piękny wieczór, piękna noc. Tańczyliśmy nawet z obywatelami Drugiego Bloku! Przyjęli nas jak swoich. Było to miłe uczucie. Nie chcieli, żebyśmy ich opuszczali, ale komu w drogę temu… wiadomo.

Gdyby pan widział ich domy mieszkalne! Są po prostu przepiękne. Każdy jest inny, a nie tak jak u nas – każdy taki sam. Nie widziałam jeszcze ani jednego blokowiska. Ibra mówi, że mają tutaj inną architekturę. Możliwe, nie znam się. Ale na pewno jest u nich bardziej kolorowo. Nawet w zimę, przebija się gdzieniegdzie kolor zielony.

Od przyszłego tygodnia zaczynamy naukę języka polsko-czeskiego. Bez niego będzie nam ciężej. Wolelibyśmy, żeby nie kojarzyli nas z Pierwszym Blokiem. Ups. To zdanie jakby obraża pana kraj. Niech mi pan wybaczy. Pan dobrze wie, co czuje do niego. Każdy służy swojemu panu. Pan ojczyźnie, my samemu sobie. W sercu to się czuje. Mam nadzieję, że pana nie uraziłam – nie miałam takiego zamiaru.

Co u pana? Jestem ciekawa czy tam gdzie pan teraz mieszka jest panu dobrze. Ufam, że tak i nie jest tam gorzej niż w przygranicznym wojskowym biwaku, na środku którego musiałam „poślubić” Ibrę.

Na końcu listu, chciałabym panu czegoś życzyć, ale nie jestem pewna, co by się panu najbardziej przydało. Awans? Przeprowadzka? Próbuje zgadnąć. Ibra podpowiedział mi, że powinnam panu życzyć ślicznej żony i szybkiej emerytury. Zatem tego panu życzę. Jest pan przystojny, więc nie będzie problemu ze znalezieniem sobie wybranki życia. Ja już na zawsze zajęta. A może już kogoś pan ma? Pan wybaczy, to nie moja sprawa. Jestem ciekawa jaka ona jest – pewnie wyjątkowa. Inaczej nie poświęciłby pan jej swojej uwagi. Czas kończyć ten list i tak zbyt dużo się rozpisałam. Nie liczę na odzew z pana strony –jestem tego świadoma, że to ryzyko. Dziękujemy panu jeszcze raz!

Niech Bóg pana prowadzi. Nas we dwoje prowadzi.

Ściskamy mocno,

zakochani Kata & Ibra

*Aber - ale

*Offizier, berichte ich für Pflicht. - Panie oficerze, melduję się na służbie.

*Ja, ja - tak, tak

*Willkommen! - witam!

***

Hej Wam! ♥ Minął miesiąc od ostatniego postu, dlatego zdecydowałam opublikować kolejną część – już III. Jakoś dobrze kontynuuję mi się tą historię, dlatego przewiduję część IV! ☺

Tak, wiem, miał być to jedno-part, ale wyszło inaczej. Przepraszam tych, którzy lubią krótko i na temat. Wow, muszę przyznać rozrosło mi się to opowiadanie.

Mam nadzieję, że na części 4 się skończy (ale nie obiecuję!).

PS. Jakby ktoś chciał nawiązać ze mną kontakt, proszę pisać na instagram: zcinztnz008

Całuję, Bunko :))))))))